ตาย ๑ หมายถึง ก. สิ้นใจ, สิ้นชีวิต, ไม่เป็นอยู่ต่อไป, สิ้นสภาพของการมีชีวิต, เช่น สภาวะสมองตาย; เคลื่อนไหวไม่ได้ เช่น มือตาย ตีนตาย; ไม่เดินเพราะเครื่องเสียหรือหยุดเป็นต้นเช่น รถยนต์ตาย นาฬิกาตาย; ยืนแต้มอยู่อย่างเดียวเช่น ลูกเต๋าตายหก; ลักษณะที่ประตูในการเล่นการพนันบางประเภท เช่น โป ถั่ว ไม่ออกเลย หรือนาน ๆ จึงจะออกสักครั้งหนึ่ง; ผิดตามที่กติกากำหนดไว้ในการเล่นกีฬาหรือการละเล่นบางชนิด.
ก. ยืนต้นตายเป็นแถว ๆ (ใช้แก่ต้นไม้) ในความว่าไม้ตายขาน.
ก. ออกดอกเป็นเมล็ดแล้วตาย (ใช้แก่ไม้ในจําพวกไผ่).
ก. ตายทันทีตรงที่เกิดเหตุ.
น. เรียกไข่ที่ตัวตายในระหว่างฟักว่า ไข่ตายโคม.
ก. หลงเชื่ออย่างไม่สงสัย.
ก. ตายทิ้งร่างแห้งอยู่ (ใช้แก่สัตว์บางอย่าง เช่นคางคก จิ้งจก).
ก. หมดความรู้สึกทางสัมผัส, ไม่มีความรู้สึกเหมือนอย่างที่เคยมี; โดยปริยายหมายความว่า หยุดเจริญก้าวหน้า ติดอยู่แค่นั้น.